ما به شهریورِ پر حادثه عادت نداشتیم..

وبلاگِ عزیزم، الآن که دارم مینویسم بوی کته پیچیده توی خونه و من لحظه شماری میکنم برم دست پختِ خودمو بخورم. از حالِ این روزام که بخوام واست بگم چیزی نیست جز سرمستیِ وجودِ آدمای خوب تو زندگیم. آدمایی که واقعا باید بخاطرِ وجودشون خدا رو شکر کرد.. دیشب که حالم خوب نبود اومد گفت نمیدونم وقتی حالت بده چیکار میشه واست کرد، چه جوری میشه خنده رو لبت آورد و این خیــــلی آزاردهنده ست!.. همین دو جمله بس بود که بخندم و دیگه خبری از حالِ بد نبود. یه جاهایی تو زندگی آدم باید نازش خریدار داشته باشه، بتونه سرِ یکی خالی کنه دلخوریاشو و نگرانِ چیزی نباشه. اون یه نفر ممکنه یه آدمِ بی ربط باشه که هیچ وقت فکرشو نمیکردی بیاد توی زندگیت! وبلاگ جانم وقتی اومدم و واست گفتم خیلی بی انصافیه که بعضی از آدما رو هیچ جوره نمیشه تو زندگیمون داشته باشیم حتی فکرشم نمیکردم سه، چهار روز بعدش همون آدم سر و کله ش تو زندگیم پیدا شه و ما راه هزار ساله رو دو شبه بریم و بشیم رفیق!..

.

.

عروسیِ دیروز رو هم رفتم و میشه گفت خوش گذشت. خیلی تر و تمیز و مرتب بود همه چی! حسِ خوبی داشت و با آهنگِ ورودِ عروس و داماد سرخوش شده بودم! :) ساعت که یکم جلوتر رفت احساس کردم حوصله م سر رفته و دیگه کم کم میخوام برگردم به خلوتِ خودم، به دنیایی که واسه خودم ساختم. پیشِ کتابام حتی! ولی تحمل کردیم و گذشت. امروز عصر بازم یه جایی دعوتم که باید برم و بعد از شام هم همینطور! و من واقعا دلم نمیخواد این مهِ تنهایی و آرامش رو کنار بزنم و برم پیشِ بقیه. دارم عوض میشم و این منو میترسونه.. ولی برا ادامه این راه لازمه که دل بکنم و خود به خود داره اتفاق میوفته این دل کندن. کلی حرف هست واسه گفتن. ولی این روزا ترجیح میدم تو خودم باشم. شما هم چند روزی رو برا خودتون زندگی کنید. بالاخره زندگی همیشه جریان داره نمیشه دو ساعت بزنی کنار و بگی تو برو منم میام بعدا! پس بهتره وسطِ این روزمرگی ها جایی هم واسه دلِ خودتون باز کنید. دلتون رو که از سرِ کوچه نیاوردین، آوردین؟! پس حواستون بهش باشه.

+حالِ دلتون خوب و لبتون خندون :)